Als we het hebben over liefdesdaden, is adoptie daar een van en niet alleen voor onze soort. Soms, zonder woorden maar met een blik, is het voldoende om te begrijpen wat onze honden voelen. Als we naar een dierenasiel gaan en naar hun kleine gezichtjes kijken, wie durft dan te zeggen dat ze niet zeggen: "Adopteer mij"?! Een blik kan de ziel van een dier en zijn behoeften of gevoelens weerspiegelen.
Bij Better-Pets.net willen we enkele van de gevoelens onder woorden brengen die we denken te zien door de ogen van een hond die geadopteerd wil worden. Hoewel brieven tegenwoordig nauwelijks in gebruik zijn vanwege het verschijnen van e-mails en sociale netwerken, is het elke keer dat we ze ontvangen een aardig gebaar en ze ontnemen ons een glimlach.
Daarom zullen we onder woorden brengen wat we denken dat een dier voelt nadat het is geadopteerd. De Kleine Prins zei het al in zijn boek: "Tem me en ik zal het gelukkigste wezen in het universum zijn." Geniet van dit mooie brief van een geadopteerde hond aan haar baasje.
Beste eigenaar,
Hoe kunnen we die dag vergeten toen je het asiel binnenkwam en onze ogen elkaar ontmoetten? Als er liefde op het eerste gezicht is, denk ik dat dat is wat we hadden. Ik rende om je te begroeten met nog 30 honden, en tussen geblaf, gegrom en liefkozingen door Ik wilde dat je mij uit allemaal zou kiezen. Ik zou niet stoppen met naar je te kijken, en jij ook niet naar mij, je ogen waren zo diep en teder … Maar al snel zorgden de anderen ervoor dat je je ogen van me afwendde, en ik was ontmoedigd zoals zo vaak andere keren. Ja, je zult denken dat ik bij iedereen zo ben, ik hou ervan om verliefd te worden en uit liefde te vallen, keer op keer. Maar ik denk dat ik deze keer iets in je heb veroorzaakt dat nog niet eerder was gebeurd. Je kwam me begroeten onder mijn boom waar ik mijn toevlucht zocht telkens als het regende of mijn hart brak. Terwijl de eigenaar van het asiel je naar andere honden probeerde te leiden, liep je stilletjes naar mij toe, waar de verliefdheid definitief was. Ik wilde interessant zijn en mijn staart niet zo veel bewegen, ik ontdekte al dat het de toekomstige eigenaren soms bang maakt, maar ik kon het niet, het stopte niet met draaien alsof het een helikopter was. Je hebt 1 of 2 uur met me gespeeld, ik herinner het me niet meer, maar ik was heel, heel blij.
Aan al het goede komt snel een einde, zeggen ze, je stond op en liep naar het huisje waar het eten, vaccins en vele andere dingen vandaan komen. Ik vergezelde je daar, op en neer springend en de lucht likkend, maar je bleef me zeggen, kalmeer… kalmeer? Hoe kon ik kalm zijn? Ik had je al gevonden. Het duurde iets langer dan verwacht daarbinnen… Ik weet niet of het uren, minuten, seconden was, voor mij een eeuwigheid. Ik ging terug naar mijn boom waar ik me verstopte als ik verdrietig was, maar deze keer met mijn hoofd wegkijkend dat het niet de deur was waardoor je was verdwenen. Ik wilde niet zien dat je zonder mij naar huis ging. Ik besloot te slapen om te vergeten, niet om getuige te zijn van het magische moment dat net gebeurde.
Opeens hoorde ik mijn naam, hij was de eigenaar van het asiel, wat wil hij? Zie je niet dat ik verdrietig ben en nu geen zin heb om te eten of te spelen? Maar aangezien ik gehoorzaam ben, draaide ik me om en daar zat je dan, gehurkt, glimlachend naar me, je had al besloten dat ik met je mee naar huis zou gaan.
We kwamen thuis, ons thuis. Ik was bang, ik wist niets, ik wist niet hoe ik me moest gedragen, dus besloot ik je te volgen waar je me ook heen wilt brengen. Je sprak zo lief tegen me dat het moeilijk was om je charmes te weerstaan. Je liet me zien waar ik zou slapen, waar ik zou eten en waar je het zou doen. Ik had alles wat ik nodig had, zelfs speelgoed zodat ik me niet zou vervelen, hoe kon je denken dat ik me zou vervelen? Hij had zoveel te ontdekken en te leren!
Dagen en maanden gingen voorbij en jouw liefde groeide samen met de mijne. Ik ga me niet verdiepen in discussies of dieren gevoelens hebben of niet, ik zal je alleen vertellen wat er met mij gebeurt. Vandaag kan ik je dat eindelijk vertellen het belangrijkste in mijn leven ben jij. Niet de wandelingen, niet het eten, zelfs niet die knappe hond die beneden woont. Jij bent het, want ik zal altijd dankbaar zijn dat je mij hebt gekozen uit iedereen.
Elke dag van mijn leven is verdeeld tussen de momenten dat je bij mij bent en de momenten dat je afwezig bent. Ik zal nooit de dagen vergeten dat je moe van je werk aankwam en met een glimlach tegen me zei: gaan we wandelen? of Wie wil er eten? En ik, egoïstisch die dat allemaal niet wilde, gewoon om bij jou te zijn, het plan deed er niet toe.
Nu ik me al een tijdje slecht voel en je naast me slaapt, wilde ik van de gelegenheid gebruik maken om je dit te schrijven en het je hele leven bij je te dragen. Waar ik ook ga, ik kan je nooit vergeten en ik zal je eeuwig dankbaar zijn, want jij bent het beste wat me in het leven is overkomen.
Maar ik wil niet dat je verdrietig bent, ga dezelfde weg terug, kies een nieuwe liefde en geef hem alles wat je me hebt gegeven en hij kan je nooit vergeten. Anderen verdienen een baasje zoals ik had, misschien wel de beste!
Als u meer artikelen wilt lezen die vergelijkbaar zijn met Brief van een geadopteerde hond aan haar baasje, raden we je aan om naar onze rubriek Curiositeiten van de dierenwereld te gaan.
